Theodore Jorgenson - del 2

Tilbake i Amerika, heldt Theodore fram med studia. Han las filosofi og historie ved University of Minnesota 1924-25.

Les også del 1 her:

Theodore Jorgenson - del 1

Professoren og forfattaren

Då blei han tilsett som lærar ved St. Olaf College under Rølvaag. Her hadde han arbeidsdagen sin fram til han pensjonerte seg i 1965, men med avbrekk av vidare studiar ved universitet i Minnesota i 1927-28 og 1931-33, og ved universitet i Oslo 1933-34. I Oslo skreiv han ferdig doktoravhandlinga om skandinavismen 1815-1870, «Norway's Relation to Scandinavian Unionism», og den forsvarte han våren 1935 ved universitetet i Minnesota og blei doctor philos.

Han var tilsett som lærar ved St. Olaf College frå 1925-29, associate professor 1929-34, tok over stillinga etter O. E. Rølvaag (Rølvaag døydde i 1931) som professor og sjef for undervisninga i norsk språk og litteratur i 1934, og i 1950 blei han sjef for all språk og litteraturundervisning. I dei næraste åra kring1950 var han også gjesteprofessor ved Southern California University.

Gjesteprofessor var han også ved University of Minnesota og Universitet i Oslo. Det gjekk ry om førelesingane hans, og særleg når han førelas om Ibsen fekk han mange tilhøyrarar, også av studentar som ikkje las norsk eller litteratur. Mange studentar fortalde seinare om kor mykje professor Jorg sine Ibsen-kurs kom til å bety for dei. Det var meir enn opplevinga av å møta stor litteratur. Dei følte at både Ibsen og Jorgenson lærte dei noko om ei djupare meining med livet. (12)

Som lærar og professor la han til rette mykje stoff for studentane, omsette dikt, utdrag av bøker og heile bokverk frå norsk til engelsk, og han skreiv fleire lærebøker om norsk kulturhistorie og norsk litteraturhistorie. Desse har kome i fleire opplag og blir brukte også ved andre college og universitet.

I fleire opplag kom også den boka vi kan kalla hovudverket hans, «Henrik Ibsen. A Study in Art and Personality», frå 1945. I tredje utgåva frå 1965 har boka tittelen «Henrik Ibsen. Life and Drama». I 1978, sju år etter at Jorgenson døydde, kom boka ut i endå eit opplag. Boka blir rekna som det viktigaste verket om Ibsen som er skrive i Amerika. Ein blir imponert når ein ser den enorme kunnskapen forfattaren legg for dagen om samfunn, kultur, politikk og menneske her heime og i Europa frå Ibsen si samtid og også frå dei tidsepokane der Ibsen sine drama utspelar seg. Vi får med oss Ibsen si livssoge, vi les om tankar i tida, om diktarar og filosofar, og om Ibsen sitt forhold til andre åndspersonar. For ein frå Kvinesdal er det av spesiell interesse å lesa om forholdet mellom Ibsen og den unge Ludvig Daae som hadde oppveksten sin i Kvinesdal og skreiv segner og soger frå dalen. Dei vanka saman i den såkalla «Hollænder»-krinsen i 1850-60-åra.

Historia om Fjotlandsruta - del 1

Historia om Fjotlandsruta - del 2

Historia om Fjotlandsruta - del 3

Jorgenson skildrar Daae som ein heftig ung mann med eit skarpt språk der skjellsorda kunne koma i strie straumar.(13) Jamvel om Jorgenson på ein glitrande måte gir oss biografisk stoff i stort omfang, så er det innføringa i skodespela som er det viktige for han. Det gjer han på ein grundig, men samstundes lettfatteleg måte. Sjølvsagt er Brand (som han også omsette til engelsk) og Peer Gynt vigd stor plass, men lesarane får også ei fin innføring i dei andre stykka. Boka byggjer på Jorgenson sine førelesingar for studentane. Når ein les boka, er det lett å skjøna professor Reidar Dittmann sine ord: «Ved St. Olaf College har tusener av studenter fulgt forelesningene hans i norsk språk og litteratur. Det er faktisk få studenter som fullfører sine studier ved St. Olaf uten å ha fulgt Jorgensons forelesningsrekke i Ibsen. Han holder en ubestridt stilling som Amerikas ledende Ibsen-forsker.» Dittmann legg til at denne boka «vil stå som et minnesmerke over en hel menneskealders gjerning, viet ikke bare til Ibsen, men til norsk kulturutredning i det hele.»(14)

Også biografien hans om Ole Edvart Rølvaag ruvar som litteraturhistorisk verk. Denne boka blei til gjennom eit samarbeid med kollegaen Nora O. Solum. Få kjende Rølvaag betre enn Theodore Jorgenson. Han var student under Rølvaag, seinare kollega og nær venn. Likevel er det blitt ein kritisk biografi som blir rekna som standard-biografien om Rølvaag.

Omsetjingsarbeidet hans av norsk litteratur er svært verdfullt. Særleg har omsetjinga hans av «Brand» og fragment av andre Ibsen-drama, og dikt av Wergeland og andre lyrikarar, blitt nytta mykje. Likevel må det vera «The Trumpet of Nordland», omsetjinga av Petter Dass sitt store verk, som står i ei særstilling. Å omsetja ei meir enn 250 år gammal bok som er prega av nordlandsk intimitet og med versekunst som er farga av nordlandsk velklang og tonefall, skulle ein mest tru var ei umuleg oppgåve for ein vest-egde frå «dalstroka innanfor». Men Theodore Jorgenson greidde det. Sjølvsagt kunne det ikkje bli omsetjing ord for ord. Gjendiktikting er kanskje eit rettare ord. Eit lite brotstykke syner det. Først i Petter Dass sin versjon:

Fra Mosken til Værøe bereignes en Miil,

Der flyde de Strømme saa snart som en Piil,

Omtumler sig frem og tilbage;

Man kand dem vel ligne ved raskeste Raa,

At mange Beskuer har undret derpaa,

Hvor Vandet slig Magt kunne tage:

Naar Maanen fremtrinner med Fuld eller Nye

Da høres omkring en forfærdelig Gnye

At Haaret paa Hoved maa ryste,

Og ofte saa skrækkelig tager af Steed,

At Landet og Husene skielve derved,

Som Skyen ved Torden skull' bryste;

Og skeer det, at Vinden er Strømmen imod,

Da reyses de Bølger i dybeste Flod

Saa høye, som Klippernes Toppe:

Skull' nogen fordristes at fare der da,

Han reiste der aldri med Livet ifra,

Men maatte til Bunden ned hoppe.

Så i Theodore Jorgenson si gjendikting:

From Mosken til Vaerøy is counted six miles,

And there do the streams have peculiar styles -

Now backward, now forward they're speeding.

They often like rapids in foam may be seen,

And many onlookers amazed have been

How waters could get such a fury.

At full moon or, say, even when it is dark,

A roaring is heard that is fearful and stark;

Your back will get shivers of terror.

Yes, sometimes so awful is ocean and speed,

The land and the houses are quaking indeed,

As if heavy thunder were roaring.

And if it so happens that counterwinds blow,

The waves will as high as the mountaintops flow

And have nothing comparable elsewhere.

Should anyone dare to attemt the sea then,

He would not see near ones or dear ones again;

His grave would be watery bottom.

I den same boka har han også med framifrå omsetjingar av fleire av dei mest kjende folkevisene våre frå mellomalderen: Draumkvedet, Bendik og Årolilja, Olav og Kari, Villemann og Magnhild, Margit Hjukse og Steinfinn Fefinnsson. Vi har sett at Theodore Jorgenson sjølv skreiv mange dikt både på engelsk og norsk. Særleg i 1950-åra sende han mange dikt til «Agder» i Flekkefjord. Han skreiv både nynorsk og bokmål og nokre gonger på eit dialektfarga mål. Elles skreiv han forteljingar i det norsk-amerikanske juleheftet «Jul i Vesterheimen». Der finn vi mellom anna den halvdokumentariske forteljinga «Min bror Jørund» (i heftet frå 1937).

Mange namn og stader i Fjotland er lette å kjenna igjen. Men i forteljinga har eldstebroren (Abraham) fått namnet Jørund, og han sjølv heiter Tore. Han skriv om barneåra heime, om avskjeden med mor og dei andre der heime då han reiste til Amerika i 1911, om farbror Ståle, om arbeid i Virginia og skulegang på Waldorf og St. Olaf. Det er i det heile mykje sjølvopplevd i forteljinga, men også mykje fri dikting. I forteljinga døyr faren medan ungane er små, og broren døyr i sine første manndoms år (men gamle Jørgen døydde først i 1947 og bror Abraham i 1946).

Vi som arvet alt

Storekvina stasjon

Tore drøymer om å bli diktar og skriv romanen «På Kvinas strender» som handlar om «ungdommens utlengsel og manddommens heimhug». Jørund ber òg på ein diktardraum, og han har endå lettare for det boklege enn Tore. Men han må bli heime og ta seg av garden, og så blir han sjuk og døyr nett i dei tidene då Tore sin roman kjem ut. På dødsleiet skriv han (breva og sjølve forteljinga er på bokmål, all tale på dialektfarga nynorsk): «Du har funnet din livsgjerning. Virk i den så langt som kreftene rekker. En forfattergjerning er som et nøtteskall av en båt i toppet sjø – idag hever mengden ham til skyene, imorgen kanhende hudfletter det samme publikum ham etter beste evne. Det er faktorer du må rekne med og ikke la dig forstyrre av. Prut ikke med din overbevisning om den ikke smaker mengden. At du, min bror, er nådd fram til den livsgjerning jeg innerst inne elsket høist av alt i verden har liksom lagt et forsonende skjær over min egen tunge skjebne...»

Dagboksnotater fra Knaben II

Lyngløer på Kvinesheia

Politikaren

Som før nemnt, var han i skule- og studentdagane aktiv i elev- og studentorganisasjonane og ein ivrig debattant og talar. Sommaren 1923, medan han studerte ved St. Olaf College, reiste han rundt med Henrik Shipstead på valkampreise.

Shipstead hadde aldri vore i Noreg, men han tala flytande telemål. Han representerte det radikale Farmer-Labour Party og blei dette året senator frå Minnesota. Han var den einaste senatoren frå dette partiet. I 1941 braut han med partiet og representerte sidan det republikanske partiet. I 1946 blei Theodore Jorgenson utpeika som kandidat til det amerikanske senatet for Minnesota DFL-partiet (det demokratiske bonde- og arbeidarparti). Han takka først nei på grunn av arbeidsmengda og lærarsituasjonen ved colleget, men let seg overtala til å stilla til val. Det blei eit klart tap for den republikanske kandidaten Edward J. Tye, men Jorgenson vann respekt i vide krinsar for valkampen sin, både for sakene og for si etiske haldning til politikk. Han følgde godt med i norsk politikk. Familien var nokså fargerik med tanke på dei politiske fargane. Faren var høgremann på sin hals, og «faste Netta var det på liv og død,» fortalde han, yngste broren var ivrig arbeidarpartimann, men Torvald var venstremann, og sjølv sokna Theodore mest til det partiet. Det hende han heldt foredrag på venstremøte når han var heime, men då om amerikansk politikk.

Nora

I 1933, same året som Theodore reiste til Noreg får å gjera ferdig doktoravhandlinga, gifta han seg med Nora Fjelde.

Ho var fødd i 1900 i Virginia i Minnesota av norske foreldre; faren frå Telemark og mora frå Finnmark. Nora snakka flytande norsk og hadde svært gode kunnskapar om norsk kultur og litteratur. Liksom Theodore hadde ho også studert ved Waldorf College. Seinare studerte ho ved ved St. Olaf College, og det var medan Theodore var student der. Begge tok eksamen ved colleget i 1923. Dei to var aktive i teaterarbeidet ved colleget og hadde mellom anna leiande roller i «En falitt» av Bjørnstjerne Bjørnson. Ho reiste til Canada og underviste i engelsk ved Camrose College. Seinare underviste ho ved eit par high schools før ho vende tilbake til St. Olaf College. Ei stund var ho lærar i norskavdelinga ved colleget. Det var i 1939 og i 1948-50. Ho var svært opptatt av norsk kultur, og det bar den gilde heimen deira preg av. I alle år var ho ei god støtte for Theodore i hans arbeid. Ho måtte elles ta seg av foreldra sine etter kvart som dei blei gamle. Mora blei godt over 100 år. Nora døydde i 1975.

Arbeid for norsk kultur

Det trongst å ha Nora som god medspelar, for det var eit stort og tidkrevjande arbeid Theodore la ned for å spreia kunnskap om norsk kultur og litteratur i USA. Etter studieopphaldet i Oslo 1933-34, skreiv han om sommaren ein lang serie med reisebrev til Decorah-Posten under tittelen «Norge i sol». Seinare starta og redigerte han bladet «The Frontier Banner» og skreiv fast spalta «Scandinavian News and Trends» i blada «Minneapolis Posten» og «Duluth Skandinav». Så skreiv han hundrevis av artiklar i amerikanske blad og tidsskrift.

Frå 1939-45 var han fast med i den norske timen i radiosendingane frå WCAL, Coffee Time. Det var kringkastingstenesta til den evangelisk lutherske kyrkja. Frå 1941 tok han til med det norske og skandinaviske nyhendeprogrammet ved den same stasjonen. Fire gonger kvar veke kringkasta han då norske program. Han hadde kringkastingsprogram der på søndagane i fleire år etter krigen. Under krigen hadde han også ei lang rekkje med foredrag under tittelen «What are we fighting for?».

Nokre av foredraga blei overført til dei norske sendingane frå London som ledd i motstandskampen mot tyskarane.

I krigsåra reiste han elles mykje rundt i Minnesota og i andre statar og heldt foredrag, og han var aktivt med i organisasjonar som dreiv med ulike former for hjelpeaksjonar.

For det store arbeidet han la ned for å spreia kunnskap om norsk kultur og litteratur i Amerika, blei han hausten 1947 heidra ved at kong Haakon 7. gjorde han til Riddar av 1. klasse av Den kongelege norske Sanct Olavs Orden.

Han heldt fram med opplysningsarbeidet, og gjorde mykje for å knyta sterke kulturelle band mellom USA og Noreg. Då det nynorske leksikonet, «Allkunneboka», kom ut i 1950-åra, blei han fast medarbeidar og skreiv artiklar og notisar om amerikansk skulestell, kultur og om kjende norsk-amerikanarar. I det amerikanske litteraturleksikonet «Encyclopedia of World Literature» skreiv han bolken om norsk litteratur. Frå 1952 og framover redigerte han og gav ut dei litterære tidsskrifta «Christian Liberty» og «Ibsen Journal».

I den lutherske kyrkja i Northfield var han mykje aktiv, og han kjempa for den linja som ville halda fram det norsk-historiske i kyrkjearven.

Han knytte kontakt med mange av dei norske – og nordiske - diktarane og kulturpersonane. Når han skulle heim til Noreg, la han ofte opp reiseruter til interessante stader han ville sjå eller til personar han ville møta. Dermed kunne det ta mange dagar frå han steig i land i Noreg til han var heime i Fjotland. Såleis skriv han detaljert til bror Abraham om reiseruta heim sommaren 1936. Han vil gå av «Bergensfjord» i Bergen, reisa inn gjennom Hardanger, over fjella til Rogaland, båt ut fjordane til Stavanger og buss til Egersund og Flekkefjord. Kysten har han sett før. Nå vil han oppleva det «indre» av landet. (15) Til andre heimreiser legg han reiseruta endå vidare. Han vil sjå dei historiske stadene; Fimreite, Eyvindvik, Stiklestad....

Sommaren 1954 gjorde han ein stopp på Island og besøkte den kjende islandske diktaren Halldór Killjan Laxness.

Theodore hadde møtt han ein gong før og var svært oppglødd for diktinga hans. Han fekk ein varm velkomst. I Oslo blei det ein ny stopp eit par dagar, og der råka han på diktaren Inge Krokann. Dei to karane fekk ein lang prat i lag. Brorson til Theodore, lektor Peder Galdal (som nå er over 90 år gammal og bur i Skien, men som i 1948-49 underviste på St. Olaf College), skriv i eit brev til artikkelforfattaren om ei slik kulturreise: (16)

«I 1963 fekk vi stort besøk frå Amerika. Då kom onkel Jorg og kona Nora frå Northfield og onkel Peder og kona Adelia frå Minneapolis. Den sommaren gjorde vi ein interessant tur gjennom Agder-fylka og Telemark der vi besøkte stader som hadde med diktarar å gjera. Eg hadde nett kjøpt ny bil og var med som sjåfør. Fyrste stopp var på Nørholm med omvising i hovudbygningen og diktarhytta. Vi tok oss god tid ved Hamsuns grav og statue i hagen.

I Grimstad var vi inne i Ibsenmuséet, det gamle apoteket, der Ibsen heldt til 1844-50, og der han skreiv «Catilina». Vi besøkte også Fjære kyrkje med Terje Vigens høge bauta ved inngangen. Ved Fiane tok vi av mot Åmli, og gledde oss over den vakre utsikten langs Nisser og Vråvatn til Vråliosen der vi overnatta. Neste dag kjørte vi til Skafså kyrkje. Noras far var opphavleg frå Skafså, men ho fann ingen kjende namn på kyrkjegarden.

På Åmot i Vinje møtte vi professor Reidar Dittmann frå St. Olaf College. Han var i all hast komen opp frå Paris der han var guide for ei gruppe amerikanske turistar. Det var han som hadde avtalt eit møte med Tarjei Vesaas og Halldis Moren Vesaas. Vi vart hjarteleg mottekne av diktarparet på Midtbø, som viste oss rundt. Det avlange diktarrommet i andre etasje var litt av eit syn. Alle veggene var tettpakka med bøker. Resten av rommet var fullt av bokstablar på bord og benker, mange av dei utanlandske omsetjingar, bl.a. til japansk. Fram til skrivebordet inst ved vindauga førte ein smal gang mellom bokstablane. Her vart bøkene hans til. -----

Frå Midtbø drog vi til Vinjestoga, og vi fekk ei kjensle av å vera i nærleiken av Aasmund Olavsson Vinje. Vi var også ein tur oppom Vinjesvingen, kjend frå kampane der i 1940.»

Knaben Grubearbeiderforening 1927-1952

Samferdsel mellom Kvinesdal og Flekkefjord i gamle dager

Møtet med Vesaas gjorde eit sterkt inntrykk på Theodore. Han skreiv: «Vesaas er en mektig stor dikter, og han var i all sin enkelhet og tilbakeholdenhet en uvanlig interessant personlighet.»

Slik saug han til seg frå norsk åndsliv når han var heime. I eit brev til far min skreiv han om møte han hadde hatt med Hans Seland her heime, og om Seland sine forteljarferder i Amerika. (17) Han teikna dette biletet av Seland: «Han var svær i akslane og i brokji. Og så det andlete som han hadde – å likna på ein gråstein, flint kanhenda heller. Men når han smilte var det som eit solstreif gjekk over kjegane og panna. I den retning var han nåme nær til lik Tarjei Vesaas; han er og som ein stein te ein fær smilet til å broda fram.»

Så legg han til: «Så var Seland så glad og hadde så god ein humor.» Den gode humoren hadde også Theodore Jorgenson. Saman med venner, og særleg når det var ungar med i flokken, likte han å finna på moro i lag med dei. Då kunne han kle seg ut og opptre som gjøglar. I breva sine kunne han skriva om alvorlege hendingar og strevsame tider, men så slo han det snart over til ei morosoge eller ein limerick. I det nemnde brevet til far min startar han slik:

« Eg likar godt å skrive til gartnarar, myje bedre enn til santalmisjonærar, for gartneran dei grev i jorda og har noge tykkare skjinn enn dei geistlige. Derfor kan ein tillata seg ein vits eller ei skrøne om ein kjem på den leia, og treng derfor ikkje vera redd å bli skulda for hedning eller udleggsmann. Ja, for eksempel denna limericken:

Dæ va ei gong ei jenta på månen,

ho elska ein mann som heitte Ånen.

Men ho kom helst bort,

og han var ein knort.

Så ho totte det var best om ho fekk lån'en.

Eller denna her:

Det va ei gong ei møy opp på Træland,

ho rende nå ein mann så ette hælan.

Men då ho blei han for lei,

då slo han så det svei --

for han sa han var redd ho ville kvæl' an.»

Når han har fått lira av seg dette, er resten av brevet skrive i ein svært så seriøs tone.

Slik «ramlar» småsogene og reglene inn i brev til søsken og familiemedlemmer. Av og til er han småerten og vil gifta bort brorungane og eldste søstera si, men alltid ertar han på ein godsleg måte. Til Asbjørg, yngste niesa hans som då var i nitten-årsalderen, skriv han at det store spørsmålet for henne blir nok om ho skal konsentrera seg om «en gardbruker eller en landhandler eller en tannlege eller en kjøpmann eller noe annet. Å være gartnerfrue skal være nokså kjapt og greitt.» Men han har sine tvil, for «det kan nok være du er unyttig på garden når du har vært noe så nær heile ditt liv nede i strøket.» Når han har goderta lenge nok, slår han det heile vekk med ei lita soge, så ho kan skjøna at det er ikkje anna enn spøk frå hans side: «I gamle dager var det en prest her i Amerika, på et sted i Iowa, som var så veldig streng med kirketukt og oppsyn. Han hadde et kirkemedlem som hette Lars. Lars var så ille til å banne, men det var jo helst en gammel vane – han sa fan og deggern uten å tenke stort på det. Så var det en dag Lars sto utenom kjerka. Presten kom da bort til han og formante han om å slutte med banninga. Du må slutte, sa han. Det er en vederstyggelighet for deg og menigheta, sa han. Tenk en mann som skal være kristen og så farer slik og banner. Da presten til slutt hadde utgitt seg, sa Lars: Vel, vel, eg banna litegrand og du preika litegrand, men me meina ikkje så mykje med det nokon av oss.»(18)

I breva merkar ein elles dei varme banda til slekt og bygd. Det var så mange menneske rundt om i landet han ville møta, og det var så mykje han ville sjå når han var heime, men framfor alt ville han sjå att heimbygda og møta slekt og kjenningar i dalen, og «eg skal gje meg god tid til å sjå floren på Narvestad,» skreiv han i brev til Oline. Han og Nora fekk ingen born, men han var så barnekjær og heldt god kontakt med ungane til brørne sine. Og dei heldt av han og såg opp til den lærde onkelen, professoren. Ikkje rart at då Gudrun gjekk i småskulen og læraren fortalde om profetane, rette ho opp handa og forkynte at ho hadde ein onkel som var profet.

Det er ikkje så enkelt å gje ein treffande karakteristikk av Theodore Jorgenson, men det spørs om ikkje hans eigne ord om Vesaas er dei som høver best om han sjølv: «- han var i all sin enkelhet og tilbakeholdenhet en uvanlig interessant personlighet.»

Den 14. februar 1971 døydde han på Northfield Hospital. Han var blitt innlagt med massivt hjerneslag. Kolleger frå St. Olaf bar kista til den siste kvilestaden. Han var komen til den staden han fjorten år tidlegare skreiv om i eit dikt:

Dei tri slaktarane i Neset - Kristen M. Faret

Dei tri slaktarane i Neset - Bendrik Endresen

Nå er jeg kommet dit jeg måtte

Nå er jeg kommet dit jeg måtte;

nå ser jeg mannens fotefar.

Før så jeg grus og mold og grotte;

nå ser jeg mannens fotefar.

Nå ligger veien beint mot himlen opp,

og blodtung faller sol på fjellets topp.

Nå er jeg kommet dit jeg skulle;

nå ligger riket vidt omkring.

Før hørte jeg kun torden rulle;

nå ser jeg svalens lette ving.

Nå ser jeg veien gjennom ørkensand,

og bakom ligger evighetens land.

Nå er jeg kommet dit jeg ville;

nå kviler tanken uten tort.

At somt er godt og somt er ille,

det gjør ei lenger stort.

Det som i ungdomstid var vilt og grumt

det er nå blitt så stille og så stumt.

Ja, la det være som det måtte.

Det dør nok hen, det som gav frykt.

Vårt stykke liv, når en har fått det,

har det som en kan leve trygt.

Nå ligger veien over grensen hen,

og evighetens land er bortom den.

(19)

Dei tri slaktarane i Neset - Leif Egeland

Dei tri slaktarane i Neset - Andreas Aase

Notar:

12. Rand: «The worth of a life»: «Many alumni of St. Olaf have told me how much the Ibsen course taught by Dr. Jorgenson meant to them. Not only did they sense that they had been exposed to great literture. They felt they had learned something of the deep meaning of life as seen by both Ibsen and Jorgenson.»

13.Om Ludvig Daae s. 118-119: «He was an impetuous young man, the master of a highly vitriolic style. When he became angry, he would jump all over and vent a rushing stream of hot words.»

14. Reidar Dittmann i Fjotland Lesebok

15. Frå brev til broren, Abraham, datert 17. mai 1936

16. Peder Galdal: «Personlege minne om Theodore Jorgenson» i skriv til artikkelforfattaren 8. febr. 2013.

17. Brev 16.08.-67

18. Brev til Asbjørg Narvestad, 15. sept. 1956

19. Diktet er datert i Northfield 10. februar 1957. Trykt i «Agder» seinare same månad.

Dei tri slaktarane i Neset - Nikolai Nilsen

Dei tri slaktarane i Neset - Magne Dahlin

Skriftlege kjelder:

Johan Jerstad: Fjotland – Sogebok, 1949

Johan Jerstad: Fjotland – Lesebok, 1964

Reidar Dittmann (professor ved St Olaf): Theodore Jorgenson, artikkel i Fjotland – Lesebok, 1964

Peder Galdal: Theodore Jorgenson, artikkel i Norsk Allkunnebok, 1956

Theodore Jorgenson: Sjølvbiografi (manuskript, 4 s.), 1946

Theodore Jorgenson: A Record of teachers of Norwegian at St. Olaf College (manuskript, 13 s.) 1950

Theodore Jorgenson: «The Trumpet of Nordland» and other masterpieces of Norwegian poetry from the period 1250-1700. Utg. 1954

Theodore Jorgenson: Henrik Ibsen – Life and drama, 3. utgåve, 1963 (1. utg. 1945)

Sidney A. Rand (president ved St. Olaf): The worth of a life, minnetale ved Th. Jorgenson si gravferd, 17. febr. 1971

Northfield Paper: Jorgenson long taught at St. Olaf (artikkelserie om professorar ved St. Olaf) 1996

«Agder» 1950 – 1958, fleire dikt av Theodore Jorgenson.

Dei tri slaktarane i Neset - A. S. Svindland

Dei tri slaktarane i Neset

Andre kjelder

Diverse brev og kort frå Th. J. til søsken og familie.

6 brev frå Th. J. til Erik Olimstad.

Så takkar eg spesielt Peder Galdal som har sendt fleire brev med opplysningar, bilete og personlege minne om «onkel Jorg». Det har vore til mykje hjelp i dette arbeidet.

Mykje takk også til Asbjørg Helle.

Frå henne har eg fått låna ein heil koffert med brev, kort, bilete og anna av interesse.