Den gudungen va 'kje forleien.
Den gudungen gjekk 'kje a veien.
Han hoppa på låven i høyet.
Og om der va høy, nei han sjekka 'kje
høyden på høyet så nøye.
Impulskontroll, kå va vel nå det?
Å slå ud ei tann hell knuse et kne?
Ein må kalkulere at sånnting kan skje...
Så va her ein sjelden vinter med snø.
I Pengeveien sto mi ein heil gjeng i kø.
Mi hoppa i snøhauen, ner ifra kanten.
Snart va han på pletten; ein steingalen gud!
Kom settans som lynet, tog sats og tog ud.
Det bei konfirmert då mi så konfirmanten:
Han lå overskrevs på den rø` brannhydranten.
Trond Evenstad